این موجود ِ دوپا پر از ادعا
آدم  را میگویم و یا دقیق ترش را بخواهیم خودم!
خود ِ پرمدعایم که هروقت که میشود سرم را بالا میگیرم و میگویم خدایا هرچه تو میخواهی...هر دل کندنی و رها کردنی و رفتنی ...تو فقط لب تر کن و بگو ... من آماده ام"
بعد درست همین لحظات فکرت میکشد سمت ِ تمنای ِ دلت... دل ِ کوچکی که فکر میکنی چقدر دریا شده و همین حالاست که بگذارد و برود و آن وقت همین ِ آدم ِ دوپا پر از ادعا همه وجودش میشود اشک و ...

خدایا من نه آنقدر بزرگم که هرچه تو بگویی را بتوانم با لبخند ِ رضایتت قبول کنم نه دلم آنقدر دریاست که راحت بگذارد و برود...
بیا و خودت خدایی کن ...