تصمیم گرفته م دیگر به هیچیک از تصمیمات مطمئنم اعتماد نکنم. یعنی راستش را بخواهید به این نتیجه رسیده م که دقیقا وقتی با یقین کامل به درست بودن تصمیمم فکر میکردم اشتباه ترین کار ممکن را میکردم. اصلا این روزها فهمیده م باید کمتر از این حرف ها به خودم اعتماد کنم؛ به تصمیماتم اعتماد کنم. این روزها به این نتیجه رسیده م که باید به همه چیز شک کرد. به درست ترین چیزها و یقینی ترین فکرها. به همه چیزهایی که هیچ شکی درشان راه نمیدادم .باید به یقین بی اعتماد بود. به عقلی که عقل نبود و یک دل جایش تصمیم میگرفت شک کرد و از دلی که عقل به جایش حرف میزد گریخت.

به این فکر میکنم که شاید هیچوقت دوست نداشتم این روزها باشم اما حالا مجبور شدم که باشم و مجبورتر شده م که لبخند بزنم. به این فکر میکنم که همه جملات امیدوار کننده ای که به خودم و همه میگفتم فقط و فقط یک جمله با بار ِ مثبت بوده اند که بتوانم ایستادگی کنم و فرو نریزم.
تصمیمات خوبی نیست. تصمیم به دور انداختن ِ خود ِ همیشگی م و خلوت کردن با خودی که نمیشناسمش. کسی که مغلوبش شده م و به او اعتماد کردم. خودی که نمیدانم قرار است با من بماند یا روزی میرود و من باز همان قبلی م...

خاکستری رنگ ِ خنثی است. نه مشکی ِ مشکی و نه سفید ِ سفید. رنگی برای زمانهای شک دار ِ راز آلود که خودت هم نمیفهمی ش. رنگ ِ تردید. رنگ ِ خنده ها و بغض های درهم. رنگ ِ نیمه شبهایی که از خواب میپری و دو قطره اشک آرامت میکند تا صبح...
خاکستری
رنگ ِ این روزهای زندگی من...