دستهای ناتوان جوانی ام رو به آسمانت بلند شده است و قطره های اشک ، تنها سلاح ِ باقی مانده برای دخترکی شده است که این روزها تنها قرار ِ دلش ، میان ِ نگاه توست
میدانم
میدانم که آرامش، مسیر ِ دلم را به اذن ِ نگاه توست که پیدا کرده
و محبتت ، به واسطه کرامت توست که به پا به دل ِ کوچکم گذاشته  ...
کلمات برای حرف زدن با تو چه حقیر شده اند
و دلم ، چه کوچک است برای تحمل ِ عاشقی هایت...

من این خط خطی ها را با چشم هایی ِ خسته به سویت روانه کرده ام
تو نگاه به دستهای لرزان ِ من نکن...چشم هایم را بخوان
ای تنها مونس ِ دلهای شکسته... 

+ من مانده ام و هزاااار واژه که هر چه برانداز میکنم، اندازه قامت وجودی تو نمیشوند...
+شعبان، ماه ِ دوست داشتنی ِ من به روزهای آخر رسیده و کاش میشد از لا به لای این سطور ، حلاوت این شعبان ِ زندگی ام را فهمید...
کاش... 
+الهی و الهمنی ولها بذکرک الی ذکرک...