این اوست که شروع کرده و اوست که مرا خوانده و دعوت نموده است.اصلا من خودم را با او یافته ام و همچنین خودش را. من مثل آن کور دلی هستم که خودش را در آیینه می بیند و میگوید: من فقط خودم را میبینم، پس نور کجاست؟ . آخر اگر نور نبود که تو خودت را نمیدیدی.تو با او ، خودت را می بینی، پس اوست که تو را به خویش می خواند که در نور نمانی و از نور دور نمانی؛ چون از نور ماندن تاریکی است و در نور ماندن کوری، چون باید با نور نگاه کرد، نه آنکه به نور نگاه کرد. کسی که با خورشید نگاه نمی کند و به خورشید نگاه میکند کور خواهد شد...
 

بِکَ عَرَفتُکَ وَ أنْتَ دَلَلْتَنِی عَلِیکَ وَ دَعوتَنِی إلَیکَ

+ استاد علی صفائی حائری کتاب بشنو از نی