به من یاد داده است که هرکجا بخواهم خودم کاری را به زور انجام دهم ، حتما خراب کاری میشود و به همه چیز گند میزنم
همیشه هم جایی کمکم میکرد که مستاصل یک گوشه می ایستادم و یادم میرفت که صاحب دارم و یکی حواسش هست... همه چیز که خراب میشد می آمد و بدون آنکه بدانم تند تند همه خراب کاری ها را درست میکرد و به سری که از شرمندگی پایین افتاده بود دستی میکشید و باز من می ماندم و بغض هایی که از خجالت نمیشد به رو بیاورم.

حالا هم همین است
دلم گیر ِ آرزویی است که میدانم اگر بخواهم زیادی اصرار کنم برای تحققش - بی آنکه خیر را در آن بدانم- یک اتفاق دیگر خواهد افتاد. اما خدا... آدم که نمیتواند همه حرف هایش را در دل نگه دارد ...میتواند؟ تو اگر نباشی که من بین این سکوت ِ شب حرفهایم را در گوش ِ چه کسی پچ پچ و آرام شوم؟
حالا هم تو هستی...
حواست که هست...نه؟
حواست هست...

همه چیز از یک گردنبند "ماه نشان" شروع میشود... میدانم!