همیشه دنیا
_ یا روزگار،یا فلک، یا همین چرخ ِ گردنده و یا هر مزخرف ِ دیگه ای_
میگرده و میگرده و میگرده و "دقیــــــقا" همون چیزی رو از آدما میگیره که همممیشه تموم دل خوشی لحظه هاشون به بودن ِ اون بوده
دقیقا همونی که همیشه دعا میکرده ازش نگیرنش
دقیقا!
بی هیچ خطایی...
سخت تر از همه اینه که تو درست وقتی میفهمی نباید به "هیــــــچ  چیز " این دنیا دل ببندی
که روزگار با سختی تموم اونو ازت گرفته...

حالا که دارم یکی یکی یکی همه دلبستگی هامو از دست میدم
شروع کردم به شمردن همه اونایی که هنوز دارم و نداشتنشون برام کابوس ِ زندگیمه
و بعدشم دارم به سختی از تک تکشون دل میکنم

این دل کندن کاش هیچوقت تو این دنیا نبود...

* متاسفانه یه وقتایی آدم "میخواد" دل بکنه و "نمیتونه"
اما یه وقتایی "نمیخواد" و "بـــــاید" بتونه...
این دومی به مراتب سخت تر از همه است...