دنیا قرار است با این قاب های شیشه ای قشنگ تر به نظر برسد. منظورم از دنیا مثلا در و دیوار و ویترین مغازه و تلویزیون و اینهاست. من اینها را تار میدیدم... فقط تار!
دکتر نمیدانست اما بابا خوب میدانست علت این تاری چیست! شاید برای همین هم بود که وقتی فهمید چشم هایم بیشترا ز حد تصورم و تصورش ضعیفند با یک حرص و دلسوزی خاص خودش گفت : حالا برو بشین باز گریه کن!  دکتر نمیدانست علت گریه هایم چه بوده که توانسته این بلا را سر چشم هایم بیاورد اما برای همین حد تار دیدن ِ این دنیا برایم دوتا قاب شیشه ای تجویز کرد.
دارم فکر میکنم دنیای من که اصلا تو را نمیبیند را چه میشود کرد؟ در دنیای من تو اصلا نیستی چه برسد به اینکه تصویرت هی جلوی چشمم تار شود. چه برسد به اینکه قد و قامتت را ببینم و خودت را و اجزای صورتت و چشم هایت...آن چشم هایت را نبینم... میشود دوتا قاب شیشه ای جلوی این چشم ها گذاشت تا تو از اینقدر نبودن به روشنی برسی؟ دوتا قاب ِ شیشه ای که دنیای ِ تاریک من را با نگاه تو روشن کند... دوتا قابی که همه چیز را محو کند و تو را واضح کند...فقط تو...فقط و فقط...
هه
دوتا قاب کوچک شیشه ای جلوی چشمم میتواند دنیای مزخرف ِ بیرون را روشن کند و دنیای ِ کوچک  ِ من را ...
دنیا قرار است با این عینک ِ نچسب ِ من ، زیباتر شود... و این خنده دار ترین اتفاق این روزهای من است...!