دارم فکر میکنم اگر پارسال همین روزا وسط اون همه حال ِ بد و گریه های بی وقفه ، میدونسم یک سال دیگه اینجام و تازه قراره تا چند روز دیگه کجا باشم
بازم انقد سخت میگذشت؟

+ کاش تو سختی ها، آسونیای بعدش رو هم نشونمون میدادن... تو تحمل کردن اون موقعیت دردناک مرهم خوبیه...

+ چند ماه پیش تو هول و ولای درست شدن سفر کربلام همش تو این فکر بودم که روزی که همه کارای رفتنم درست شد بیام و اینجا بنویسم " یار پسندید مرا..."
اما الان که فقط یکی دو روز به رفتنم مونده اونقدر از این دعوت ناگهانی تو شوک ام که باورم نمیشه بتونم بنویسم " دارم میرم پیشش..."

+ چه خوشست در فراقی همه عمر صبر کردن
  به امید ِ آنکه روزی، به کف اوفتد وصالی...

+الحمدلله...