مثلا دلم میخواست پست بگذارم و با یک دعوای درست حسابی بگویم تو را به خدا رهایمان کنید.همین شماهایی که غرق در لذت پیاده روی تند تند عکس هایش را منتشر میکنید و هی دل امثال من را بیشتر میسوزانید. دلم میخواست فریاد بزنم که : ما جرم کردیم درست! همین جاماندن بس نیست؟ خون دل چرا میدهید؟ چرا نمیگذارید افسوس ها و حسرت هایمان را دل نگه داریم؟
یا بگویم تو را به خدا لذت هایتان را توی گالری گوشیهایتان نگه دارید... انقدر نخواهید بسوزانید...ما...همین مایی که اینجا مانده ایم، ماندنمان برای مچاله شدن دل بس است...
میخواستم بنویسم اما دیدم سوختن برای حسین(ع) هم خودش عالمی دارد...عالمی که فقط  به اصطلاح جا مانده ها میفهمندش...عالمی که فقط اشک ها و بغض های دم به دقیقه و با هر نشانی جاری شدن را فقط همین ما #زیارت_نرفته_ها میدانیم و بس...
بگذارید...بسوزانید...
خوشا سوختن برای حسین(ع)...