من به نشانه هایی که در تولد ِ نوزادان است ایمان دارم... میدانم که هر کودکی که متولد شود نشانه ایست بر خیر... بر اتفاقات ِ خوب... من تا قبل از آمدنش هم به نشانه های خیر ِ بعد از تولدش فکر کرده بودم. من ایمان داشتم که دستهای کودکی که از رگ و ریشه ِ توست ، هنوز میتواند تو را به آسمان ببرد. ایمان به تنی که بوی بهشت میدهد و صدای ِ کودکانه ای که اگر خوب گوش دهی هنوز نشانه ای از صدای ِ آسمانیان دارد...
من مطمئنم زمزمه های درگوشی با نوزادان مستقیما به خود ِ خدا میرسد... به خود ِ خود ِ خدا...

+ عزیز ِ کوچک ِ من! متاسفانه عمه ِ مجنون ِ تو ذهن ِ شاعرانه ای دارد که نمیتواند دنیا را با دید ِ معمولی نگاه کند... مدام به صورت ِ کوچک ِ نازت نگاه میکند و دلش برای آسمان پر میکشد... پرحرفی های نوشتاریم را ببخش... به دنیا خوش آمدی :)