ساده می‌شود گفت، صادقانه که حذف نمی‌شویم. پاک نمی‌شویم. رنج می‌بریم اگر چه نمی‌میریم. می‌شکنیم، اگر چه از پا در نمی‌آییم. شب‌ها پیش از خواب، سرمان از زخم‌ها که خورده‌ایم، سنگین می‌شود اما آخرش به خواب می‌رسیم. نه که رویاهایمان را نبینیم، می‌بینیم. اما کابوس هم سراغِ خواب‌هایمان می‌آید. روزگار که ادامه دارد. فردا، پس فردا، روزهای دورتر که نزدیک‌تر می‌شوند.
اتفاق‌های تازه‌. حرف‌های نو، حرف‌های تازه. آدم‌های ناشناخته، آدم‌های تازه.
همه‌ چیزهای خوب در آینده‌ای نه چندان دور و نه چندان نزدیک. اما باز نیم نگاهی به گذشته هست. یک افسوسِ عمیق که آن هم پاک نمی‌شود. رنج می‌دهد اما نمی‌میرد. می‌شکند، کم نه، زیاد می‌شود. آدم‌های زندگیِ‌مان با ما چه کردند؟