درد امتداد دارد. 
تو را میکشاند
میرساند به جایی که روحت سِر میشود
جایی که دیگر بغض ندارد
گریه ندارد
فقط غم دارد
یک غم ِ پایان ناپذیر...یک غم ِ همیشگی.

درد امتداد دارد
وقتی جاخوش میکند در اعماق ِ دلت
وقتی عادت به داشتنش در سینه ات میماند
وقتی عادت میکنی به بودش ... طوری که وقتی نیست انگار چیزی، جایی گم شده...

میدانی رفیق
درد که زیاد شود
کالبد ِ بی جانی از شادی می آید و میشود نقاب
همیشه میخندی
همیشه شادی
و همیشه خوشبخت...
تنها
نیمه شب است که این پیراهن ِ چرکین خنده را در می آوری و خودت میشوی
خودت...


+ من ِ اینجا با من ِ جاهای دیگر فرق دارد...

+ تو اگر بودی
این همه غم نبود...میفهمی؟  

+دنیا برای دلم سنگین شده باز... 

+دنیای من پر شده از انبوه حرف هایی که خیره به ماه ... حسرت میشوند...
ح س ر ت ...