انصاف نیست سهم ِ این همه تنهایی ِ اجباری را بدهم به تلخی و غم. انصاف هم نیست همه ش از گزندگی و طاقت فرسایی اش کلمه کنار هم بچینم و به خورد ِ خودم و روحم و بقیه بدهم که بگویم دارم سخت میگذرانم این روزهایی که خاکستری ِ خاکستری هاشور خورده اند در زندگی ام...
میدانی...
گاهی هم همین تنهایی میشود عاملِ وجود ِ جمعیتی از وحدت ِتو و عشق که در لحظه لحظه ضربان ِ احساست جاخوش میکند و اگر نباشد دیگر نه تویی باقی میماند و نه وحدتی و نه حتی عشقی ...
بی خیال ِ این کلمات درهم برهم و پیچیده
ساده تر که بگویم میشود اینکه این روزها خودم دست ِ همین خلوت را میگیرم و میکشانمش به سکوت و شب و ساحل که بفهمانمش اگر برای بودش گریه میکنم، حتما روزی برای نبودنش هم خواهم گریست...
روزی... 
روزی که شاید هیچگاه نخواهد رسید...