دلم میخواهد این روزها آنقدر باشی که همه اش باشی و همه اش باشی و باشی و باشی...
آنقدر که مجبور نباشم قنوت هایم را کوتاه کنم با فکر به اینکه حواست نیست
آنقدر که مجبور نباشم برنامه حرم بگذارم و سر ِ رفتن فکر کنم که بروم چه کار؟ که باز درست لحظه ای که تمام ِ وجودم امید است همه چیز بهم بریزد؟ که راه ِ حرم را دور بزنم و بروم یک گوشه گریه کنم...
آنقدر که تو را حس کنم...


نمیفهمم چرا...
تو حتما میفهمی اما نمیدانم چرا نشانه هایت با اتفاقاتی که می افتد جور در نمی آید...
این اتفاقات با نشانه ها و امیدهایی که به دلم می انداختی فرق دارد خدا! خیلی فرق دارد...
خودت میدانی که عجول نیستم
میدانی از صبر چیزهایی را -هرچند کم-  بلدم
اما
دیگر نایی نمانده...

خوبم کن خدا
آرامم کن...

+ حواست بهم هست؟  
+ میترسم...خیلی میترسم...