این مسیر ِ مستقیم ِ اشک که اینطور گونه هایم را دقیقه به دقیقه خیس میکند
همه اش عطر ِ سیب دارد...
طعم ِ دلتنگی...

میدانید آقا!
حیف است جوانی ام بگذرد
حسرت ِ آغوش ِ حریمتان باشد
و من اینطور
بیکس
بی پناه...
این گوشه بیفتم...

شما که خودتان میدانید کربلا لازمم...
میدانید که باید بیایم
دوباره
خودم را بیندازم در آرامش ِ آغوشتان
و گریه کنم
    گریه کنم
      گریه کنمــــ...

بیایم
بنشینم گوشه ای
زل بزنم به حرم ِ شما
بی حرف
بی ذکر
فقط نگاه!
بعد این قاب ِ خاطرات را آویز ِ دلم کنم
بی وداع
برگردم به خودم...

این زیارت های همیشگی ِ خواب های من
بدجور هوایی ترم کرده...