|
♥♥ |
||
 DaiLY~
نسخه آیت الله خوشوقت اعلی الله مقامه اردیبهشت 93 خرداد 93 تیر 93 مرداد 93 شهریور 93 مهرماه 93 آبان 93 آذر 93 دی 93 بهمن 93 اسفند 93 فروردین 94 اردیبهشت 94 خرداد 94 تیر 94 مرداد 94 شهریور 94 مهر 94 آبان 94 آذر 94 دی 94 بهمن 94 اسفند 94 فروردین 95 اردیبهشت 95 خرداد 95 تیر 95 مرداد 95 شهریور 95 مهر 95 آبان 95 آذر 95 دی 95 بهمن 95 اسفند 95 فروردین 96 اردیبهشت 96 خرداد 96 مرداد 96 تیر 96 شهریور 96 مهر 96 آبان 96 دی 96 دی 97 اسفند 98 خرداد 99 تیر 99 Do0STAM~ کوچه ای برای گفتن اقلیم احساس پولی مدادرنگی تانزانیای خالی ری‌جا‌نه نوستالوژی سالهای بعد ( مهدیه لطیفی) پروانگی گمآنه سامع سوم طرحــــ ــــواژه کاش که باهم باشیم جیــــــــــــم RSS TEMP:mozhgan Ðe$igNER
|
نفس های 93 کم کم داشت به آخر میرسید که صفحه اینستاگرامم را باز کردم و نوشتم : سال 94 برایم سال اتفاقات مهمی است! اتفاقات مهمی که این من ِ همیشگی را تغییر خواهد داد. همه چیز ِ 94 برایم خوب بود ...از دور! فقط منتظر آمدنش بودم. فکر میکردم همه این روزهای تلخ عاقبت در اردیبهشتش تمام میشود.
من از این دنیا هیچ چیز نمیدانم. هیچ چیز
ما با زخم هایمان زندگی میکنیم زندگی میکنیم تا مبادا یادمان برود که بزرگ شدن بهای سنگینی دارد زندگی میکنیم تا فراموش نکنیم باید بعد از هر شکست ، خاطرات را رها کرد و گذشت...و فقط گذشت... و در این دنیا به هیچ حرفی جز حرفهای"او" دل نبست... که او کافیست برای تمام لحظه ها...
پ.ن:این نفس های گرم اسفند شدیدا مرا محتاج به خلوت کرده...خلوتی که فقط و فقط من باشم و او...او که وعده همراهی اش ، آرامم میکند... حرف نزده ام مدت هاست... مدت هاست که فهمیده ام باید به جای همه لحظه ها سکوت گذاشت... اشک نریخته ام حرفی نزده ام دعایی استجابتی... هیچ هیچ... مدتهاست چیزی برای خواستن پیدا نکرده ام...
آدم وقتی در بطن روزهای نشیب زندگی اش هست، باور ندارد که گذر زمان چقدر معجزه میکند. باور ندارد که شب تیره اش صبح شود و بتواند از آن زنده گذار کند.مطمئن است که تا همیشه قلبش وامدار یک زخم عمیق می ماند و هیچ گاه نمیتواند از این حال بد به حال خوب دیگری بازگردد. اما وقتی رد شد، وقتی به جبر ، تسلیم ِ گذشت ِ زمان شد و صدای دندانهایش روی جگرش را حس کرد و گسی ِ خون تا مدتها تنها طعمی بود که میشناخت، وقتی گذاشت زمان، کند اما سریع بگذرد و حرفی نزد،کاری نکرد، آتش بدون دود بود و مثل ذغال گداخته در زمستان سیاه فقط برای خودش جلز و ولز کرد، وقتی همه را به حساب بزرگ شدن ظرفش گذاشت ، یک روزی به خودش می آید و میبیند همین زمان، همین زمان که آه و نفرین نثارش کرده بود، چقدر معجزه کرده و چقدر قلبش را التیام داده. دیگر نگاه کردن به ماه کامل قلبش را به تپش نمی اندازد و اندوهگینش نمیکند. دیگر میتواند به زخمش خوب نگاه کند و روی آن دست بکشد. نوازشش کند و مطئن باشد که به زودی جای آن هم از بین میرود.فقط زمان میخواهد. زمان. و چقدر این انسان عجول است برای همه چیز. چقدر از ابتدایش هم گذر زمان را باور نداشته که در وصفش فرمود : خلق الانسان عجولا"
|
|
